انجمن حسابداری ایران

چکیده

این مقاله به بررسی اصول بنیادی مدل هزینه­یابی بر مبنای فعالیت زمان­گرا به عنوان ابزاری مناسب برای تخصیص هزینه­ها به موضوعات هزینه­یابی و مقایسه آن با مدل­های هزینه­یابی پیشین خود می­پردازد. به­کارگیری مدل هزینه یابی بر مبنای فعالیت سنتی به دلیل هزینه­های زیاد مصاحبه با اشخاص، استفاده از روش­های ذهنی و پرهزینه برای ارزیابی تخصیص­های زمانی و مشکلات­ نگهداری و به­هنگام­سازی مدل، برای بسیاری از سازمان­ها با دشواری همراه بوده است و این عوامل سبب شده­اند که این مدل نتواند به عنوان یک ابزار مدیریتی موثر، به­موقع و به­هنگام ایفای نقش نماید. در مدل هزینه­یابی بر مبنای فعالیت زمان نیاز به برآورد دو پارامتر می­باشد: هزینه هر واحد ظرفیت تأمین شده و زمان مورد نیاز انجام یک فعالیت. این مدل علاوه بر حل مشکلات مدل هزینه‌یابی بر مبنای فعالیت سنتی، قادر به اندازه­گیری ظرفیت بلااستفاده بوده و با محاسبه هزینه ظرفیت بلااستفاده، مدیران را در امر ارزیابی عملکرد دوایر مختلف سازمان یاری می‌رساند.