انجمن حسابداری ایران

چکیده:

درراستای حرکت از گزارشگری مالی بر اساس بهای تمام شده تاریخی به سمت گزارشگری بر اساس ارزش‌‌های منصفانه، آزمون کاهش ارزش، یک رویه احتیاط جدیدی می‌‌باشد. اطلاعات منتشر شده در صورتهای مالی درصورتی که گزارش کننده کاهش ارزش دارایی‌‌ها نباشد، برای تصمیم گیری استفاده‌‌کنندگان مفید نخواهد بود.هدف پژوهش حاضر ارائه یک دیدگاه نظری و تئوریک نسبت به دلایل و اهمیت گزارشگری کاهش ارزش دارایی‌‌ها در قالب تئوریهای نمایندگی، علامت‌‌دهی و مشروعیت می‌‌باشد و همچنین شواهد بازار نسبت به پیامدهای گزارشگری کاهش ارزش دارایی‌‌ها از بعد ارتباط ارزشی، گزارشگری به موقع، حق الزحمه حسابرسی،مدیریت سود، بازده‌‌های غیرعادی و صحت پیش بینی تحلیلگران، مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساس‌‌آنچه که از نتایج تحقیقات استنباط شده است، گزارشگری کاهش ارزش دارایی‌‌ها هم می‌‌تواند بستری برای اعمال قضاوت بیشتر مدیریت در قالب دستکاری فعالیت‌‌ها و رخدادهای واقعی باشد و هم می‌‌تواند از بعد پیامدهای انگیزشی استانداردهای حسابداری و مشکلات نمایندگی موجود، به دلیل انعطاف موجود در استاندارد مربوطه،ایجاد کننده انگیزه کافی در مدیریت برای مواجه با شرایط پیچیده و پیش بینی نشده باشد.