انجمن حسابداری ایران

در این تحقیق به بررسی تأثیر سازوکارهای نظام راهبری شرکت بر هزینه های نمایندگی، در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران پرداخته شده است. رابطه نمایندگی نوعی قرارداد است که طبق آن مالک، نماینده ای را جهت انجام عملیاتی مأمور و در این راستا اختیاراتی در باب اتخاذ تصمیم به وی تفویض می کند. با شکل گیری رابطه نمایندگی، هزینه های نمایندگی، ناشی از تضاد منافع بین طرفین، ایجاد می شود. هزینه های نمایندگی اثر معکوسی بر ارزش شرکت دارند. از این رو، شرکت ها به دنبال کنترل و کاهش چنین هزینه هایی می باشند.
در تحقیق حاضر هزینه های نمایندگی تابعی از تعامل بین فرصت های رشد شرکت و جریان های نقد آزاد تعریف شده، و از شاخص Q توبین به عنوان معیاری برای اندازه‌گیری فرصت های رشد استفاده گردیده است.
از بین سازوکارهای کنترل هزینه نمایندگی، به بررسی مالکیت سرمایه گذاران نهادی، درصد اعضای غیرموظف هیئت مدیره و نسبت بدهی به عنوان متغیر های مستقل پرداخته شده است. همچنین برای آزمون فرضیه های تحقیق از رگرسیون مقطعی ترکیبی استفاده گردیده است.
یافته های تحقیق حاکی از وجود رابطه ی منفی و معنا‌ دار بین درصد اعضای غیرموظف هیئت مدیره و همچنین درصد مالکیت سرمایه گذاران نهادی با هزینه های نمایندگی می باشد؛ از طرفی نتایج تحقیق با فرض وجود ارتباط بین نسبت بدهی شرکت ها با هزینه نمایندگی، مطابقت ندارد.